Retrato de una mujer armenia

Viste ella su atuendo y joyería tradicionales
el día de su boda, o tal vez en el bautismo

de su hijo, su primogénito en brazos de sus padrinos,
la procesión al altar, el sacerdote que unge

al niño con el agua y lo bendice.
Entonces, ¿por qué esa mirada de tristeza?

¿Es una premonición que gravita en su pensamiento?
Un siglo nos separa, mas yo quisiera decirle

que ella estaba en lo cierto. Hay tantas ejecuciones
y deportaciones, sin justicia o reconocimiento.

Quiero saber su nombre. ¿
Sobrevivió su familia?

¿Pudiera ser que sea yo su descendencia?

Del libro La luna en la cúspide de mi mano. Edit. Nueva York Poetry Press, 2020.

Traducción: Benjamín Valdivia

---

Versión original (armenio occidental)

Նիւ Եորքի փապուղիները

ԼՕԼԱ ԳՈՒՆՏԱՔՃԵԱՆ

Բոլո՛րս, աﬔ՛ն կենդանի էութիւն, ﬕﬕայն ոգիներ, ոչինչի ստուերներ չե՞նք:

Ոդիսևս

(Սոփոկլես, «Այաքս»)

Երկար են Նիւ Եորքի փապուղիները,

Երկար են ու աղմկոտ,

Երբ աﬔն առտու, երբեﬓ աﬔն իրիկուն,

Կը քալեմ իր ստորերկրեայ շաւիղներէն։

Աղմկոտ են Նիւ Եորքի փապուղիները,

Աղմկոտ են ու գարշահոտ,

Բայց աﬔն առտու, երբեﬓ աﬔն իրիկուն,

Կը քալեմ ոլորուած ուղիներէն։

Ո՞ւր են գաղտնի անցքերը,

Սենեակներն ու խուցերը։

Ո՞ւր են հսկայական ﬕջանցքները,

Անհաւանական անկիւններն ու թակարդները։

Միﬕայն երևակայութեանս մէ՞ջ։

Հոս կը տեսնեմ տասնեակ մը

անտունիներ՝

Ձﬔռը աւելի։

Հորիզոն շաբաթաթերթի գրական յաւելուածը

Հոն կը բարևեմ կայարանին աշխատաւորները,

Գնացքները ու գետինը աւլողները,

Մէզի հոտերը ու փսխունքները սրբողները

Ձﬔ՛ռը շա՜տ աւելի.

Հոս կը մտածեմ թէ օր մը

պիտի հանդիպի՞մ Օրփէոսին և Էվրիդիկէին

Ու կը փնտրեմ զիրենք

Աﬔն եկող-գացողներուն մէջ,

Աﬔն առտու, երբեﬓ աﬔն իրիկուն։

Կ՚երևակայեմ թէ այս անգամ

Էվրիդիկէ օթոյի արկածով մահացած

Օրփէոս՝ անհեթեթ

աշխարհի մէջ կը փնտռէ իր սիրելին,

ու ինծի պէս կը քալէ

Նիւ Եորքի փապուղիներուն մէջ,

կոյրի մը պէս, ճերմակ գաւազանի մը հետ

զննելով աﬔն գաղտնի ուղիները,

սենեակներն ու խուցերը։

Յուսալով թէ կա՛ն հսկայական ﬕջանցքներ,

անհաւանական անկիւններ բայց քիչ թակարդներ։

Օրփէոս ﬕﬕայն իր յոյսերուն մէջ,

կրկին կը տեսնէ Էվրիդիկէն

հարսի հագուստը հագած

հեռուէն մօտենալը

հարսանեկան փունջ մը ծաղիկը

ու ժպիտը։

Բայց այսօր՝ առանձին եմ

Նիւ Եորքի փապուղիներուն մէջ

ինչպէս աﬔն առտու,

երբեﬓ ալ աﬔն իրիկուն։